Άραγε, το καλοκαίρι τέλειωσε οριστικά;

Ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του καλοκαιριού της Ελλάδας, στις πόλεις και στην περιφέρεια, είναι τα θερινά τα σινεμά.

Σε καμμία άλλη χώρα δε λειτουργούν σε τέτοια έκταση και διάρκεια. Στη χώρα μας ξεφυτρώνουν (ξεφύτρωναν!!!) μαζί με το αγιόκλημα, το γιασεμί και τα νυχτολούλουδα!!! Μυρωδιές μεθυστικές!!!

Λίγα στοιχεία για την ιστορία τους... Το 1928 στην Αθήνα λειτουργούσαν 12 θερινοί κινηματογράφοι. Μέχρι το 1936 έφτασαν τους 60! Ενώ το 1990 υπήρχαν 186 θερινές "αίθουσες", εφέτος το καλοκαίρι λειτούργησαν μόνο... 79!!! Όπως βλέπετε, περνώντας τα καλοκαίρια, τα θερινά σινεμά κλείνουν και όλο κλείνουν... και όλο θα κλείνουν!!! Όπως, οριστικά το Σεπτέμβριο, θα κλείσει την αυλαία της ένας από τους ωραιότερους θερινούς χώρους, η "Αφροδίτη", πίσω από το Μουσείο Μπενάκη, της οδού Πειραιώς. Ποιος ξέρει; Μπορεί να μετατραπεί σε... ελληνική πίστα... Επίσης, η "Μπομπονιέρα" απειλήθηκε με κατεδάφιση. Παραδοσιακός κινηματογράφος των Βορείων Προαστίων.

Την προχειρότητα που μας διακρίνει- δυστυχώς!- τη βλέπουμε και στο πόσο προσπαθούμε να διατηρήσουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά!!! Η λειτουργία των θερινών σινεμά θα έπρεπε θεωρητικά να διασφαλίζεται και να ευνοείται. Γύρω τους θα οφείλαμε να δημιουργούμε ασπίδες προστασίας, ειδικά τη στιγμή που οι ξένες αλυσίδες με τις κλειστές τους αίθουσες επιβάλλονται παντού. Αλλά δεν...

Γι'αυτό κι εγώ χάρηκα τόσο πολύ με το ξανάνοιγμα του "δικού μας" θερινού σινεμά. Άλλα κλείνουν, αλλά ευτυχώς, και άλλα ανοίγουν!!!

Νοσταλγία με αγιόκλημα και γιασεμί

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι... μες τα θερινά τα σινεμά... με μοσχοβολιά από αγιόκλημα και γιασεμί... νύχτες μαγικές... νοσταλγικές!!! Πρώτα καρδιοχτύπια, αθώα φιλιά, τρυφερές αγκαλιές, με πασατέμπο, ποπ κορν, τσιπς και αναψυκτικό...

Όμορφες βραδιές με πανσέληνο για φαν του σινεμά και όχι μόνο. Για να ζήσουμε όσα διηγούνται οι μεγαλύτεροι με νοσταλγία ή να ξαναθυμηθούμε καλοκαίρια των παιδικών ή των εφηβικών μας χρόνων. Για να απολαύσουμε ταινίες της χρυσής εποχής του Hollywood ή ταινίες της δικής μας Φίνος Film ή και τις πιο cult. Βλέπουμε ταινίες που δεν προλάβαμε να δούμε τον χειμώνα ή πιο ανάλαφρες για να τις απολαύσουμε παρέα με το καλοκαιριάτικο φεγγάρι.

Ο θερινός κινηματογράφος είναι μια αγαπημένη ψυχαγωγία των Ελλήνων. Πώς να μην είναι, άλλωστε; Πραγματική αγωγή ψυχής και ηρεμίας... Έχει φανατικούς θαυμαστές, που τον διατηρούν ζωντανό παρά την επέλαση του home cinema.

Φέτος το καλοκαίρι ξαναλειτούργησε το θερινό σινεμά στο χωριό που παραθερίζω. Μετά από μια πενταετία και με πρωτοβουλία της νέας Δημοτικής αρχής, άρχισε και πάλι να λειτουργεί. Στο χωριό μου ο θερινός κινηματογράφος πρωτολειτούργησε στα μέσα της δεκαετίας του 50. Ήταν μια απλοική κατασκευή με την αναγκαία οθόνη προβολής, τις καρέκλες για το φιλοθέαμον κοινό, την καμπίνα προβολής και φυσικά ..το αναψυκτήριο.

Η κληματαριά, οι λεμονιές, η βουκαμβίλια και το γιασεμί, το χαλίκι και τα πάνινα καθίσματα (καρέκλες σκηνοθέτη!!!), οι ζωγραφισμένοι μαντρότοιχοι από το φιλόλογο-ζωγράφο καθηγητή των γονιών μου, ακόμη και οι επιδρομές των κουνουπιών, που μεταξύ μας.. μου έχουν ιδιαίτερη αδυναμία, είναι στοιχεία που έχουν μείνει στη μνήμη μου από τον θερινό κινηματογράφο του χωριού μου.

Τη μαγεία του θερινού σινεμά εντείνει ο ξάστερος ουρανός πάνω από τους θεατές και δημιουργεί μια δεύτερη σκηνή προς την οποία συχνά δραπετεύει το μάτι και γιατί όχι κλέβει την παράσταση! Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην ομορφιά μιας καλοκαιρινής νύχτας με μια ιστορία της 7ης τέχνης να "ξεδιπλώνεται" στην οθόνη.

Με αφορμή, λοιπόν, την επαναλειτουργία του σινεμά στο χωριό μου, κατέγραψα αυτές τις σκέψεις-μνήμες. Και περιμένω από εσάς, εάν θέλετε, να περιγράψετε τις δικές σας ανάλογες εμπειρίες ή απόψεις, σχετικά με ..."Τα θερινά τα σινεμά".